Hoe was jouw paasweekend? Heb je het heerlijk gehad of was het toch een beetje stressen of alles wel goed zou gaan op glutenvrij gebied? Ik hoop natuurlijk dat eerste!

Dit paasweekend maakte ik een beslissing waar ik me super goed, maar tegelijkertijd ook wat schuldig over voelde. Ik zal je even meenemen in wat er gebeurde. 

De laatste maanden waren bij ons thuis behoorlijk druk. Kevin was begonnen met een nieuwe baan, waar hij zo weken van 50-60 uur maakte. Thuis natuurlijk onze twee jonge kindjes, de kippen, het huishouden, daarnaast heb ik op het werk ook “zat te doen” 🙂 waardoor we even een behoorlijk drukke periode achter de rug hadden. Je kent het vast wel. Even jongleren met al die ballen in de lucht!

En dit paasweekend was ik uitgenodigd voor de babyshower van een super lieve vriendin. Deze vriendin is recent twee jonge kindjes verloren en ik heb nog steeds tranen in mijn ogen als ik er uberhaupt al aan denk dat ik zo dankbaar ben dat ze weer zwanger is, daarom was het voor mij super belangrijk om hier bij te zijn. En wat was het heerlijk en fantastisch en gezellig. 

We gingen uit eten bij een plekje waar ik een aantal jaren geleden doodziek ben geworden. Maar ja, je gaat met een groep, er was al gereserveerd, je weet hoe het gaat. De vriendin die alles organiseerde heeft op 3 verschillende manieren nagevraagd of glutenvrij voor mij zou kunnen. En dat was geen probleem. Ik dacht, weet je, ik stop een banaan in mijn zak, ik eet twee boterhammen van te voren en als ik het niet vertrouw ga ik gewoon mee voor de gezelligheid en eet ik niks. Ik had niet meer gebeld, omdat deze vriendin dat al 2 keer voor me had gedaan en ik dacht: ik spreek gewoon even de kok aan als we daar zijn, die weet dat er iemand voor glutenvrij komt.

Kom ik daar en stel ik mijn vragen aan de serveerster, waarbij ik altijd iets zeg in de trant van: “ik eet glutenvrij omdat ik er echt ziek van wordt, niet voor de lol, dus zou ik even met de keuken kunnen overleggen?” Zegt de serveerster “mijn broer heeft coeliakie, dus ik weet hoe nauw het komt en ik ga nog even extra de keuken in om te bespreken dat jij er echt ziek van wordt, onze keuken is hierop ingericht (en ze vertelde nog het eea over hoe ze dit regelden) dus dit komt helemaal goed!”  

Wow. Wat zo’n uitleg al dan niet teweeg kan brengen. Deze vrouw snapt mij. Snapt hoe nauw het komt. Vertelde dat ze haar broer al zo vaak ziek heeft zien worden in de horeca en ze er met haar neus bovenop ging staan. Halleluja. Opeens zat ik er dus helemaal TOP en relaxt. En dit ging ook super goed!

Naast de babyshower kregen we ook de uitnodiging om bij mijn schoonouders te brunchen. Mijn schoonouders zijn echt onwijs lief, dus daar word ik op glutenvrij gebied altijd enorm verwend. Alles wordt gepoetst, er worden tien verschillende glutenvrije broodjes en gebakjes en koekjes en reepjes opgespoord en in huis gehaald. De ovens worden gepoetst (terwijl het er altijd al spik en span schoon is), alles wordt voor mij als eerste klaargemaakt en afgedekt en zelfs bij het dekken van de tafel denken ze na hoe ze het voor mij organiseren. 


Maar je voelt hem misschien al, er volgt een maar. Waar mijn lieve schoonouders alles doen om op glutenvrij gebied alles top te laten verlopen, heb ik twee kleine draakjes van dochters die ik zelf meeneem. Die thuis heel goed begrijpen wat glutenvrij is. Nouja, de oudste dan, de jongste stopt nog het liefst af en toe onverwacht een hand met een broodkorst in mijn mond dat ik denk: hoe dan, waar kwam die hand én die korst opeens vandaan en heb ik de laatste tijd de meest inventieve ontwijk-maneuvres geleerd om te voorkomen dat er dus gluten in mijn mond terecht komen. 

Met jonge kindjes is het gewoon echt oppassen. En tel daar bij op dat kinderen gewoon van nature wat drukker zijn op het moment dat je gezellig ergens gaat eten en er extra kindjes (de nichtjes) aanwezig zijn. Ze vinden het dan natuurlijk heerlijk om even de clown uit te hangen en even lekker gek te doen. En dat mag ook, dat is ook helemaal normaal en het is ook heerlijk om dat te zien. Maar tegelijkertijd is het voor mij gewoon echt topsport om op zulke momenten te letten op dat het goed gaat met het glutenvrij houden van mezelf en mijn maaltijd. 

Want het ene moment flikkert er een kind van de stoel die volledig onder de croissant-kruimels zit en getroost moet worden, het andere moment klimt mijn jongste onder de tafel tussen mijn benen omhoog terwijl ze met haar handen en oren onder de gluten zit, weer een ander moment komt mijn nichtje me om me nek vliegen voor een onverwachtse spontane knuffel terwijl ze net met haar armen in de glutenkruimels op tafel lag en het andere moment besluit mijn jongste nichtje om even hard in haar handen te klappen en haar onder-de-gluten-handen over de tafel uit te schudden omdat ze ergens enthousiast van wordt. 

En eerlijk? Ik zit er dan even niet voor mijn plezier, hoe lief en gek ik ook op iedereen ben. Na maanden van drukte dacht ik: dat weekend ga ik al bewust risico lopen bij een restaurant die ik zelf niet uitgezocht zou hebben, ik krijg gewoon helemaal de zenuwen als ik dan óók nog op zondag op alles moet letten. Ik wil gewoon even een relaxt weekend! En dus zei ik “nee” op de uitnodiging om te komen brunchen.

Nouja, niet helemaal. Mijn vriend en de meisjes zouden gaan brunchen en ik zou lekker aansluiten na het eten. Wel de gezelligheid, even niet de stress. Wat was ik trots op mezelf dat ik hierin voor mezelf koos! Ook al vonden natuurlijk verschillende mensen het jammer dat ik niet mee zou brunchen. En voelde ik me ook een beetje schuldig, juist omdat mijn schoonouders altijd zo lief zijn op glutenvrij gebied. Dit laatste heb ik ook gewoon even besproken met ze en begrepen ze ook helemaal. 

En door mijn keuze had ik gewoon zin in de pasen! Ik koos ervoor om het te doen zoals ik het wil, leven volgens mijn voorwaarden. En uiteindelijk liepen dingen anders (mijn zwager en zijn gezin waren er onverwacht niet) waardoor ik tóch nog (uit eigen keuze) aan de eettafel belandde bij mijn schoonouders, met mijn eigen airfryer onder mijn arm mee om even snel een broodje af te bakken die ik zelf in huis had. En doordat alleen mijn eigen gezin er was waren mijn kindjes ook gewoon zichzelf en minder druk. En liep het allemaal super gesmeerd en soepel, niet ziek geworden. 

Vaak hoor ik in de praktijk dat mensen het zo lastig vinden, om goed voor zichzelf te zorgen. Het is vaak makkelijker voor een kind of voor een ander. Hopelijk lukt het jou ook om voor jezelf op te komen en goed voor jezelf te zorgen op dit gebied, ik vond dit toen ik net begon met mijn glutenvrije dieet echt heel ingewikkeld. En ik dacht: weet je wat, (primeurtje), ik ga hier een leuk gratis e-book over schrijven. Hij is nog niet af, maar volgt binnenkort <3 

Voor nu: oefening baart echt kunst, dus ga vooral doen als je denkt “help, dit vind ik ingewikkeld”. Ook jij kunt het, ik geloof in je! 🙂 

Liefs Lisanne